Deel twee - Reviews
Traffic (2000)
Drugs zal steeds een populair onderwerp zijn voor een film. Het gemakkelijkste, wat tevens ook de doorsnee Hollywood film inhoudt, is een simpele actie film maken waar het draait om twee cartels die vechten om meer terrein. Of je laat de DEA achter een grote drugslord aanzitten (zoals bv in Miami Vice). Moeilijker is dan weer om, liefst op een intelligente wijze, de echte problematiek rond drugs te proberen weergeven. Dit is wat Soderbergh geprobeerd heeft met Traffic.
Wallace & Gromit in The Curse of the Were-Rabbit (2005)
Ik ben enorm tevreden dat er in deze tijd van digitale animatie nog plaats is voor de zeer tijdrovende stop-animatie. Neem nu The Corpse Bride, dit overstijgt de doorsnee digitale animatie film, niet alleen wat verhaal betreft maar ook de afwerking en de hoeveelheid detail dat er ingestoken wordt. Hetzelfde geldt voor de nieuwste van de makers van Chicken Run, Wallace & Gromit in The Curse of the Were-Rabbit. Ze hebben er vijf jaar aan gewerkt en dat merk je, gelukkig maar.
Pirates of the Caribbean: Dead Man's Chest (2006)
Met Pirates of the Caribbean: The Curse of the Black Pearl scoorde Disney goud. En te denken dat film gebaseerd is op een rit in hun parken. The Curse of the Black Pearl was fris, vernieuwend en blies opnieuw leven in de piraten. Johnny Depp is memorabel en heeft een nieuwe interpretatie gegeven aan de piraat. Het was dan ook geen verrassing dat Disney besloot om met een tweede en derde film aan te komen. Bleef maar de vraag wat ze er van zouden maken.
Snakes on a Plane (2006)
Veel heeft Ellis nog niet gedaan. Hij heeft meegewerkt aan een hele hoop films, waaronder een aantal recente spraakmakers. Maar het bekendste dat hij zelf geregiseerd heeft is Final Destination 2. Niet echt de moeite dus. Het zegt meteen ook mogelijks iets over hoe de film Snakes on a Plane zou kunnen uitdraaien. Maar met de hele hype rond de film en het idee alleen al van een vliegtuig vol met slangen moest en zou ik de film zien.
The Sentinel (2006)
Toen ik de trailer van The Sentinel voor het eerst zag dacht ik dat het om een nieuwe reeks van '24' ging. Het leek te kloppen, Kiefer Sutherland in een politie-achtige rol en een zaak rond landsverraad en een complot om de president te vermoorden. Maar het bleek dus om iets helemaal anders te gaan.
Lady in the Water (2006)
Je mag me gerust een fan noemen van Shyamalan. Hoewel ik niet al zijn films even goed vind kan ik niets anders dan respect hebben voor deze man. Hij heeft tot nu toe altijd zijn eigen ding gedaan zonder compromis. Hij probeert ook steeds origineel materiaal te brengen, wat niet gemakkelijk is in deze tijd van recyclage en remakes, en wat zeker niet altijd geäpprecieerd wordt. Zo is er rond zijn laatste prent, Lady in the Water, heel wat commotie omdat het deze keer te veel zijn eingen ding zou zijn.
Miami Vice (2006)
Met Heat en Collateral heeft Michael Mann bewezen dat een actie film ook intelligent kan zijn. Het draait niet enkel rond uit proportie geblazen stunts en schietpartijen. Nu komt hij aanzetten met een hommage voor de cultreeks "Miami Vice". Ik denk niet dat ik ooit een aflevering gezien heb van de originele reeks, maar het klinkt steeds als iets dat niet te missen was. Michael Mann heeft overigens ooit een aflevering geschreven voor de originele reeks. Ik was aangenaam verrast door Collateral, dus ik was wel benieuwd naar het resultaat van Miami Vice, en ik zou nogal gek zijn om een tractie over te slaan.
Marie-Antoinette (2006)
Ik ben enorm fan van Sofia Coppola. Zowel The Virgin Suicides als Lost in Translation staan hoog in de lijst van mijn favoriete films. Het is vooral de intieme en mysterieuze sfeer die ze in haar films legt die me enorm aanspreken. Ze slaagt er ook in beide gevallen in om een zeer persoonlijke film te maken die toegankelijk is voor iedereen. Het was met andere woorden niet de vraag óf ik naar haar nieuwste prent, Marie Antoinette, zou gaan kijken maar wanneer.
The Da Vinci Code (2006)
Ik ben niet de persoon om gratis tickets af te slaan. Toen ik tickets aangeboden kreeg om tijdens een Proximus avond naar The Da Vinci Code te gaan (met gratis popcorn en drank!) heb ik die uiteraard met veel plezier aangenomen. Zoals velen had ik het boek al gelezen en was ik behoorlijk benieuwd hoe ze het zouden overzetten naar film. Mijn enthausiasme was helaas wel al wat afgenomen na het lezen van heel wat negatieve kritieken. Maar ik laat mij niet graag bepraten en vorm liefst mijn eigen mening.
Dennis van Rita (2006)
Ik ga eerlijk zijn, de Belgische film kan me niet zo boeien. Het heeft iets te maken met de taal en het vaak nogal geforceerd en theatraal acteren. De acteurs lijken me geregeld ongemakklijk in hun rol en praten zoals maar weinig Vlamingen praten en dan is er het gegeven van een scenario: iets wat in de meeste Vlaamse films lijkt te ontbreken. Maar goed, ik werd uitgenodigd om gratis mee te komen naar een vertoning van de nieuwste Vlaamse productie: Dennis van Rita. Veel verwachtingen had ik niet van een film dat orspronkelijk gemaakt was voor TV.