Marie-Antoinette (2006)

Ik ben enorm fan van Sofia Coppola. Zowel The Virgin Suicides als Lost in Translation staan hoog in de lijst van mijn favoriete films. Het is vooral de intieme en mysterieuze sfeer die ze in haar films legt die me enorm aanspreken. Ze slaagt er ook in beide gevallen in om een zeer persoonlijke film te maken die toegankelijk is voor iedereen. Het was met andere woorden niet de vraag Ã³f ik naar haar nieuwste prent, Marie Antoinette, zou gaan kijken maar wanneer.

Marie-Antoinette gaat over Marie-Antoinette, de laatste koningin van Frankrijk. Dat je geen al te accurate biopic moet verwachten is vooraf duidelijk gemaakt door Sofia's keuze van biografie die ze gevolgd heeft. Het verhaal begint in 1770 met de uithuwelijking van Maria von Habsburg-Lothringen (Kristen Dunst), aartshertogin van Oostenrijk, aan de kroonprins van Frankrijk, Louis (Jason Schwartzman). Ze krijgt als vijftienjarige meteen de zware taak om de toekomst van de politieke verhouding tussen Frankrijk en Oostenrijk te verzekeren.

Zoals met haar twee andere films maakt Sofia Coppola ook hier een zeer persoonlijk prent van door haar tienermeisje-stempel door te drukken. Coppola maakt hier een portret van Marie-Antoinette en haar leven als dat van een hedendaagse tiener die niet beter weet dan feesten en geld uitgeven aan kleren.

Het begint eigenlijk allemaal zeer onschuldig en plezant, maar al gauw wordt Marie-Antoinette in een verstikkende routine geduwd. We ontdekken samen wat er van haar wordt verwacht in haar nieuw leven. Ritme en herhaling zijn hierbij kernwoorden. Coppola weet dat natuurlijk aangenaam te mengen met wat humor. Iets over de helft komt het geheel wel op het randje van een stilstand. Het wordt net iets te veel van hetzelfde, ze had hier gerust een kwartiertje mogen uitknippen. Om vervolgens ter hoogte van de crisis in Frankrijk weer wat tempo op te pikken.

De nadruk blijft echter wel steeds op Marie-Antoinette en haar emoties. Coppola portreteert haar als een naief meisje die veel te vroeg is opgesloten in een te volwassen en politieke wereld. Ze wordt als het ware in een slachtoffer rol geduwd. Wat we over Frankrijk zelf te weten komen dient duidelijk louter als tijdskader en verder geheel bijkomstig. Het leuke ook aan het verhaal is dat het stopt op het moment dat ze op de vlucht gaan. We weten allemaal wat er gebeurd is, de grote lijnen. Daar hebben al de leerkrachten geschiedenis voor gezorgd. Er nog een gesloten einde aan breien is, zeker gezien de sfeer van de hele film, overbodig.

Maar het is niet het verhaal waarin deze film uitblinkt. Marie-Antoinette is in de eerste plaats een zeer eigentijdse en persoonlijke kijk op de kostuumdrama. Het scherm schreeuwt felle kleuren en weelderigheid. Coppola, als mode gek, heeft duidelijk een punt gemaakt van de kledij. Ook het gebruik van de camera in de hand en de soms iets snellere montage drukken dit uit. Maar niet alleen de eigentijdse stempel is belangrijk maar ook de gelijkenissen tussen nu en toen. Enkel het jaartal verschilt. Om dit te benadrukken gebruikt Coppola een mengeling van moderne en klassieke muziek.

Tot slot merk je dat Kirsten Dunst haar talenten zich steeds verder ontwikkelen. Ze is als actrice enorm gegroeid, de voordelen van een zeer gevarieerd oeuvre. Kirsten Dunst past perfect in dit plaatje als Marie-Antoinette, ze weet een mooi evenwicht te maken tussen een giechelende trien en een vrouw en moedere die weet waar haar verplichtingen liggen. Sophia Coppola haalt jammergenoeg niet hetzelfde niveau van haar andere films, misschien had ik ook wat te hoge verwachtingen. Ik heb hoe dan ook genoten van de film en van Kirsten Dunst.