Traffic (2000)

Drugs zal steeds een populair onderwerp zijn voor een film. Het gemakkelijkste, wat tevens ook de doorsnee Hollywood film inhoudt, is een simpele actie film maken waar het draait om twee cartels die vechten om meer terrein. Of je laat de DEA achter een grote drugslord aanzitten (zoals bv in Miami Vice). Moeilijker is dan weer om, liefst op een intelligente wijze, de echte problematiek rond drugs te proberen weergeven. Dit is wat Soderbergh geprobeerd heeft met Traffic.

Soderbergh gaat hier uit zijn weg om alle hoeken te tonen rond de drugs problematiek. Enerzijds hebben twee Mexicaanse agenten (Benicio Del Toro en Jacob Vargas) die, ondanks een zeer corrupte corps, er alles aan proberen doen om de drugshandel vanuit hun land te stoppen. In een tweede verhaal wordt Robert Wakefield (Michael Douglas) uitgeroepen tot Drug Czar van Amerika, waarbij hij alle middelen krijgt om drugs te bestrijden. Ondertussen ondekt hij echter dat zijn dochter verslaafd is aan cocaïne. Ten slotte proberen twee DEA agenten (Don Cheadle en Luis GuzmÃ¡n) hun getuige Ruiz (Miguel Ferrer) te beschermen. Hij zal tegen druglord David Ayala (Alec Roberts) getuigen. De vrouw van Ayala (Catherine Zeta-Jones) - toonbeeld van een vrouw - ondekt door heel het proces de zaken van haar man en probeert in een wanhopige poging om te overleven alles over te nemen.

Het meest opvallende aan deze film zijn de cinematografie en het camerawerk. Om een onderscheid te maken tussen de verschillende verhaallijnen wordt er gebruikt gemaakt van kleur. De belangrijkste kleuren zijn een warm oranje, voornamelijk voor het verhaal van de Mexicaanse agenten en een koude blauwe schijn voor alles waar Michael Douglas bij betrokken is. Het verhaal rond Catherine Zeta-Jones behoudt dan weer de natuurlijke en volle kleuren. Deze kleurstijlen worden ook zeer consequent toegepast. Is er bv een overlapping met Michael Douglas en een ander verhaal, dan mag je er zeker van zijn dat Douglas in blauw licht staat terwijl in de andere helft van het beeld natuurlijke kleuren worden behouden.

Om de fictie gehalte naar beneden te halen filmt Soderbergh alles zelf uit de hand. Dit kan gevaarlijk zijn en voor heel wat slordig camera werk zorgen. Maar Soderbergh heeft blijkbaar een vaste hand. Het bibberig camera werk doet dan ook denken aan de beter documentaire filmwerk. Zeer indrukwekkend en maakt dat de film een stuk sterker in zijn schoenen staat en geeft het een extra vleugje realisme mee.

Interessant aan dit verhaal is dat we de drugsproblematiek te zien krijgen uit verschillende standpunten: gebruikers, verdelers en bestrijders. Het visueel interessant houden is dus niet voldoende, een flauwe script en matige acteerprestaties zouden alleen maar storen. De scenaristen hebben dan ook voor een strak script gezorgd waarbij de verschillende verhaallijnen probleemloos door mekaar vloeien. En met acteurs als Benicio Del Toro, Michael Douglas, Don Cheadle en Catherine Zeta-Jones zitten ze al behoorlijk goed. Ook de bijrollen worden meer dan degelijk vertolkt.

Een film met drie verhalen klinkt misschien wat ingewikkeld en je houdt best je hoofd er bij. Maar de scenaristen hebben hun best gedaan Traffic zeer begrijpbaar te houden. Ook de kleurstijlen zijn een goede leidraad bij het schakelen tussen de verhaallijnen. Het voelt ook allemaal zeer realistisch aan en ondanks zijn lange speelduur vliegt de tijd voorbij.