Drama
Zatôichi (2003)
Ik ben verliefd geworden. Ik heb een liefde ontwikkeld voor de Aziatische film, of toch de Chinese en Japanse film. Ik heb wel nog wat moeite met het onderschied te maken. Ik was al zo goed als verkocht na het zien van Hero, een absolute topper. 2046 heeft de doorslag geven. Ik was verkocht voor de mooie, exotische kleuren en de heelrijke tongval. Het was dan ook maar een kleine moeite om Zatôichi uit de winkelrekken te nemen en dezelfde avond in de DVD speler te steken.
Mysterious Skin (2004)
Mysterious Skin werd al een jaar geleden gefilmd, maar had het aan zijn late release datum te zien (de film is ook pas sinds deze week in de VS in de zalen) zeer moeilijk om een distributeur te vinden. Zijn controversieel scenario zal daar niet vreemd aan zijn. Gelukkig voor ons draait deze film nu wel in de bioscopen, want Mysterious Skin bewijst dat ook in de periode na de grote Oscarkanonnen en voor de big-budget zomerfilms het de moeite waard is om een tripje naar de bioscoop te maken. Niet dat we daar ooit aan twijfelden natuurlijk.
Once Upon a Time in the West (1968)
Op zich heb ik het nooit echt begrepen op western films. Hoogst waarschijnlijk komt dit door naar de verkeerde westerns te kijken. Gewoonlijk zijn het actie films met wilde achtervolgingen en schietpartijen. Leuk om eens naar te kijken maar meer niet. Nu goed, dit weekend was Once Upon a Time in the West op TV en ik dacht, laat ik maar eens wat moeite doen om naar deze toch wel lang durende en alom geprezen western te kijken.
Kinsey (2004)
Gek. Steeds weer krijg ik dezelfde reactie als ik iemand vertel dat ik dit weekend de film Kinsey ben gaan kijken in de bioscoop. "Kinsey, is dat niet dien ene seksfilm?" Blijkbaar zit er nog steeds een heleboel waarheid in het aloude cliché dat seks in films verkoopt. Laat me om alle misverstanden te vermijden dan meteen mijn review maar openen door te zeggen dat Kinsey geen seksfilm is. Kinsey is een film over seks. En dat is een hemelsbreed verschil.
Thirteen (2003)
Mensen gaan niet hun hele leven lang aan dezelfde frequentie naar de bioscoop, en vaak blijken ze in hun jeugd de grootste filmconsumenten te zijn. Tieners vormen dan ook een levensbelangrijke markt voor de Hollywoodstudio's. Niet alleen als doelgroep in hun marketingstrategieën, maar ook als onderwerp voor hun films en TV-series. De hele resem high schoolkomedies en -drama's die dit opleverde - genre She's All That, 10 Things I Hate about You of Dawson's Creek - hadden vaak een bedroevend resultaat: ofwel te oppervlakkig, ofwel overdreven romantiserend. Slechts af en toe verschijnt er een film die de levenswereld van tieners op een authentieke wijze lijkt te benaderen. Lukas Moodyssons' Fucking Åmål was zo een film. Catherine Hardwicke's Thirteen is dat ook.
Signs (2002)
Signs, na The Sixth Sense en Unbreakable de derde mysterie-thriller van M. Night Shyamalan, was drie jaar geleden een geweldig box office-succes. De film bracht wereldwijd meer dan 400 miljoen dollar in het laatje. Zoals zoveel films heb ik hem toen wegens tijdsgebrek gemist. Maar gisteren vertoonde ze hem voor het eerst op TV; een kans die ik me niet opnieuw ging laten ontglippen.
The Beach (2000)
Een paar jaar geleden was er een beetje opspraak rond The Beach, de toenmalige nieuwste van Danny Boyle (Trainspotting, 28 Days Later). Zelf heb ik eerst het gelijknamige boek gelezen van Alex Garland en was zeer onder de indruk van zijn debuutverhaal. Later ben ik ook de film zelf eens gaan huren, zoals met de meeste verfilmingen was het een beetje een teleurstelling, vooral het einde. Maar op zich vond ik de film nog meevallen. Een week geleden was de film nog eens op TV en heb ik mijn mening toch lichtjes moeten herzien.
Million Dollar Baby (2004)
28 februari bouwde deze Million Dollar Baby een Million Dollar Party in Hollywood. Niet het grootse en flamboyante The Aviator van Martin Scorsese ging met de topprijzen lopen op de jaarlijkse Oscarnacht; wel deze kleine film van Hollywoodveteraan en -lieveling Clint Eastwood. Ondertussen speelt de film ook in onze zalen en gisteren kreeg mijn nieuwsgierigheid naar deze film de bovenhand: slechts zelden vind ik de Oscarwinnaars immers slechte films. Maar het is nog zeldzamer dat ik de Oscarwinnaar ook effectief de beste film van het afgelopen jaar vind. Beide statements bleken ook nu weer raak te zijn.
The Phantom of the Opera (1925)
Vorige week ben ik ontmaagd. Het is te zeggen, op het vlak van de stille film. Voor het eerst, dat ik me kan herinneren, heb ik een volwaardige stille film gezien. Uiteraard heb ik toen ik wat jonger was de onnoemelijke herhalingen gezien van slapstick humor in de tred van de Dikke en de Dunne, wie niet? En een tijdje terug heb ik de allereerste filmkes gezien. Maar The Phantom of the Opera is toch wel mijn eerste stille langspeelfilm.
The Life Aquatic with Steve Zissou (2004)
In 2001 profileerde Wes Anderson zich als eigenzinnig filmmaker met het fel bekroonde The Royal Tenenbaums. Een bizarre film over een dysfunctionele familie die het midden hield tussen komedie en drama en gedragen werd door een hele rits steracteurs. Drie jaar lang was het wachten op zijn volgende film The Life Aquatic with Steve Zissou, die net als The Royal Tenenbaums duidelijk een Wes Anderson stempel krijgt: een beetje bizar - in dit geval zelfs op sommige momenten compleet absurd - en niet meteen in één vakje te categoriseren.
Gran Torino (2008)
Milk (2008)
Valkyrie (2008)
Revolutionary Road (2008)
Slumdog Millionaire (2008)
Australia (2008)
