Once Upon a Time in the West (1968)

Op zich heb ik het nooit echt begrepen op western films. Hoogst waarschijnlijk komt dit door naar de verkeerde westerns te kijken. Gewoonlijk zijn het actie films met wilde achtervolgingen en schietpartijen. Leuk om eens naar te kijken maar meer niet. Nu goed, dit weekend was Once Upon a Time in the West op TV en ik dacht, laat ik maar eens wat moeite doen om naar deze toch wel lang durende en alom geprezen western te kijken.

Brett McBain (Frank Wolff) is zich volop aan het voorbereiden op een groot verwelkomingsfeest voor zijn vrouw Jill McBain (Claudia Cardinale) als hij en zijn drie kinderen worden vermoord door huurmoordenaar Frank (Henry Fonda) en zijn bende. Ze zijn ingehuurd door de treinmagnaat Morton (Gabriele Ferzetti). Met Brett uit de weg komt zijn land vrij en heeft Morton vrije doorgang met zijn spoorweg. Waar hij echter niet op had gerekend was de komst van Jill, Brett's vrouw. Jill erft integraal al het land en Morton zit weer vast. Cheyenne (Jason Robards), een andere huurmoordenaar, beschermt, samen met de mysterieuze Harmonica (Charles Bronson), Jill van verder kwaad.

Ik zie het niet. Ik heb nu met veel moeite deze film uitgekeken, regelmatig mijn aandacht verliezend, en ik zie echt niet wat deze film zo een klassieker maakt. Hij kon me wienig tot niet boeien. Akkoord er zaten wel een paar knappe scènes in maar veel meer dan dat heeft de film mij echt niet te bieden.

In het begin had ik het vrij moeilijk om iedereen uit mekaar te houden. Ellenlange stiltes en enkel maar close-ups zorgden ervoor dat mijn aandacht meer dan eens afdwaalde waardoor het niet altijd even gemakkelijk was een onderscheid te maken tussen de verschillende personages. De stiltes en het gebrek aan dialoog begon weliswaar te wennen na een tijdje maar het overdadig gebruik van close-ups was gewoon misselijkmakend.

De gewenste opbouw van spanning door die close-ups en stiltes kwam er maar zelden door bij mij. De beste scènes voor mij waren deze waarbij de camera iets meer ruimte neemt om de actie/confrontatie vast te leggen en je dus gemakkelijker kan volgen. Helaas kan ik de boeiende en knappe momenten maar op één hand tellen. Nee, die close-ups deden het echt niet voor mij.

Gelukkig is het niet al slecht in de film, naast het veel gebruik van close-ups worden er ook wel een paar mooie total-shots gemaakt. Maar waar de film echt punten mee scoort is zijn muziek (en de schone Claudia Cardinale). De soundtrack van Once Upon a Time in the West is ongetwijfeld een van de meest bekende ooit. Ennio Morricone brengt hier werkelijk legendarische muziek met een ongelooflijk intense emotie. De muziek legt enerzijds het gevoel van de weduwe vast en brengt anderzijds een haarscherp beeld van de lone ranger. Ennio Morricone is dan ook een meester.

Het is steeds moeilijk om zoiets te zeggen, zeker van een klassieker als deze, maar Once Upon a Time in the West is echt een saaie film. Hij had gerust een klein uurtje mogen ingekort worden. Gelukkig was er nog de muziek en Claudia Cardinale, want zonder zou de film voor mij niet veel betekenen. Misschien moet ik hem nog eens bekijken om hem ten volle te kunnen apprecieren, wat niet de eerste keer zou zijn, maar dit zal niet onmiddellijk gebeuren.