Vorige week ben ik ontmaagd. Het is te zeggen, op het vlak van de stille film. Voor het eerst, dat ik me kan herinneren, heb ik een volwaardige stille film gezien. Uiteraard heb ik toen ik wat jonger was de onnoemelijke herhalingen gezien van slapstick humor in de tred van de Dikke en de Dunne, wie niet? En een tijdje terug heb ik de allereerste filmkes gezien. Maar The Phantom of the Opera is toch wel mijn eerste stille langspeelfilm.

Geheel ongekend is het verhaal van The Phantom of the Opera denk ik niet. De film is gebaseerd op de roman Le Fantôme de L'Opéra van Gaston Leroux. Er zijn al geruime tijd geruchten dat er een fantoom (Lon Chaney) ronddwarrelt in het Opera van Paris. De bekende zangeres Carlotta (Virginia Pearson) wordt met de dood bedreigd door deze fantoom en wordt zo gedwongen haar rol af te staan aan de onbekende schone Christine Daae (Mary Philbin). De fantoom wil echter meer dan Christine enkel roem geven.

Twee dingen heb ik geleerd uit mijn eerste stille film ervaring, de muziek moet goed zitten en je moet je aandacht er meer bijhouden dan bij een geluidsfilm. Alles zit namelijk in de beelden, er is niemand om het te vertellen. Met dit laatste had ik het in het begin toch wel wat moeite. Misschien lag dit ook aan het feit dat het geen zuivere zwart-wit beelden waren. Ik weet niet of er een zwart-wit versie van uitgegeven is maar wat ik heb te zien gekregen was een getinte versie (volledig beeld in gele tinten, alles in blauwe tinten, enz.), wat ik toch wel wat jammer vond.

Een ander belangrijk aspect dat een (filmisch) beeld tot zijn recht brengt zijn de personages en hun mimiek, hun kledij en hun omgeving. Wat de acteurs zelf betreft kunnen we denk ik wel spreken van heel wat overacting. Ik ken niet veel van de stille film, maar ik heb me laten vertellen dat overacting niet echt meer gebruikelijk was in die tijd en dat het dus een beetje onbegrijpelijk is dat ze in deze film toch heel wat gebruik maken van overacting.

Naast het beeld is er de muziek, de zeer bombastische muziek. Deze wekte voor mij niet altijd de juiste sfeer. Er was steeds heel veel romantiek aanwezig in de muziek, en hoewel het een op zeker niveau romantische film is, verwacht bij dramatische beelden dramatische tonen. Als het eng is wil ik kippevel krijgen van de muziek. Maar de romantische ondertoon was iets te overheersend voor mij. Het was ook zeer duidelijk waar Andrew Lloyd Webber zijn inspiratie vandaan gehaald heeft voor zijn musical.

De sleutelwoorden voor The Phantom of the Opera zijn bombastisch en weelderig. Naast de muziek en de overacting sluiten decor en costumering hier duidelijk bij aan. Hoe grootser hoe beter.

Lezers score

Reacties