Musical
Duck Soup (1933)
De regering van het ministaatje Freedonia klopt voor de zoveelste keer aan bij de rijke weduwe Teasdale. Het land heeft opnieuw geld nodig, voor een belastingverlaging deze keer. Teasdale zucht even, en stelt dan haar voorwaarden: het oude bestuur moet buiten, en er zal een nieuw bewind komen onder leiding van Rufus T. Firefly (Groucho Marx). De ministers maken daar vreemd genoeg geen enkel probleem van en de volgende dag is Firefly de nieuwe president van het land. Maar er is een kaper op de kust: de dictator van een naburige staat wil Freedonia annexeren, en ziet een huwelijk met Teasdale als de meest eenvoudige manier om dit te bereiken. Jammer genoeg krijgt de weduwe het op haar beurt eerder warm van Firefly. Ach, de liefde. Altijd problemen. De ruzie tussen Firefly en zijn rivaal loopt op, en brengt de vrede tussen hun landen zelfs in gevaar.
Hairspray (2007)
Cultuursnobs aller landen: strijk de denkrimpels plat, laat de Russisch, Zweedse en Japanse films even voor wat ze zijn en get your sixties groove on met deze happy Hairspray. Geloof me, in het grauwe winterlandschap van januari is een kijkje door de zuurstokroze bril van Tracy Turnblad, hoofdpersonage van Hairspray, een welkome afwisseling.
Happy Feet (2006)
Ik heb er lang naar uitgekeken om Happy Feet te kunnen zien. Tapdansende en zingende pinguïns. Briljant! De trailer zag er enorm veel belovend uit. Muziek, humor, animatie en pinguïns. Wat meer heb je nodig? Helaas kon de film mijn verwachtingen niet helemaal in lossen. Ik miste iets, alleen kan ik niet goed plaatsen wat.
Corpse Bride (2005)
De nieuwste van Tim Burton is ondertussen al even in de zalen. Een film waar ik met groot ongeduld op gewacht heb met in mijn achterhoofd steeds het gedachte dat de film simpelweg niet slecht kan zijn. Het verleden heeft al lang bewezen dat het trio Burton - Depp - Elfman enkel kwaliteit brengt. Gooi daar nog enekele Burton regulars bij en je weet op voorhand dat je met iets zit dat je niet kan teleurstellen. Dat Corpse Bride echter fenomenaal is had ik niet helemaal voorzien.
Singin' in the Rain (1952)
Bij mij duurt het altijd even vooraleer ik mij over de 'vrees' heb gezet om een klassieker uit de film wereld te bekijken. En schijnbaar nog langer om er dan iets over te schrijven. Deze staat namelijk al een maandje in mijn 'drafts'. Vanwaar die vrees komt weet ik niet helemaal. Maar een klassieker heeft voor mij de nogal negatieve conotatie van 'zware en intelectuele' film te zijn. Ofwel heb ik gewoon schrik dat het mij gaat tegenvallen. Maar wie kan er nu schrik hebben van een film als Singin' in the Rain. De titel alleen al klinkt behoorlijk vrolijk en iedereen kent toch de gelijknamige hit.