Happy Feet (2006)

Ik heb er lang naar uitgekeken om Happy Feet te kunnen zien. Tapdansende en zingende pinguïns. Briljant! De trailer zag er enorm veel belovend uit. Muziek, humor, animatie en pinguïns. Wat meer heb je nodig? Helaas kon de film mijn verwachtingen niet helemaal in lossen. Ik miste iets, alleen kan ik niet goed plaatsen wat.

Happy Feet neemt ons mee in het hartje van het koude Antartica, we worden er geïntroduceerd in de wereld van de keizerspinguïn. Deze bijzondere dieren verklaren mekaar de liefde via hun hartenlied. Het buitenbeentje Mumble (Elijah Wood) kan echter niet zingen, Mumble tapdanst. Maar in zijn conservatief en sterk religieus wereldje wordt hij niet aanvaard. Uiteindelijk krijgt hij de schuld voor het gebrek aan vis voor zijn volk en wordt hij verbannen. Het is met zijn echte vrienden, een groepje Adelie-pinguïns, dat Mumble er op uit trekt om de waarheid uit te zoeken en zichzelf te bewijzen tegenover zijn volk. Verrassend is dan ook dat het zijn tapdanse is dat zijn volk zal redden.

Het idee is subliem. Zo een bende stijve pinguïns laten dansen en zingen. De inspiratie met de recente March of the Pinguins is niet ver te zoeken. Er zitten een aantal zeer plezante en ontroerende momenten in de film. Je hebt zowaar te doen met Mumble op de momenten dat hij ingetoomd en uitgesloten wordt, zijn onschuldig dansen dat als heidens aanzien wordt. Dit kan natuurlijk aan het thema liggen, het zien en het daarbij ervaren van onrecht en uitsluiten zijn zaken die me snel nerveus kunnen maken.

De muziek en samenspel sequenties zijn heerlijk om naar te kijken tot het hartverwarmende toe. Met de openingsscène werd ik onmiddellijk herinnerd aan Moulin Rouge, de Elepahnt Song Medly meer bepaald. Je moet natuurlijk wel een voorliefde hebben voor bombastische en melodieuze muziek, zeker in filmvorm. Happy Feet voldoet hiermee dan ook aan de basisregels van de musical: iedereen kan zingen (behalve Mumble) en dansen en niemand doet dat fout.

Ook de personages zijn met zorg uitgewerkt. Het oog voor detail is hier niet onbelangrijk, zonder visuele steun wordt het nogal moeilijk om een onderscheid te maken tussen al de pinguïns. Van alle dieren zijn de Adelie-pinguïns mijn favoriet. Jammer genoeg zou een film rond sidekicks niet interessant zijn. De orka's vond ik best angstaanjagend, dit kan je natuurlijk alleen bereiken met sterke animatie.

De stemmen zijn zoals in de meeste animatiefilms zeer goed gecast. Grappig is dat Hugh Jackman en Nicole Kidman, beiden Australiërs, een zuiders accent moeten opzetten. Hugh Jackman doet overigens een goede Elvis, dat Kidman kan zingen wisten we al. Een grote pluim gaat wat mij betreft naar Britteny Murphy. Verbluffend. Ik wist niet dat ze kon zingen, laat staan zo goed. Mijn liefde voor deze zeer aantrekkelijke dame is enkel maar toegenomen.

Wat ik echter enorm jammer vind is hoe het einde nogal inspiratieloos overkomt. Ik had het gevoel dat de schrijvers niet wisten hoe ze het verhaal moesten afronden in stijl met de rest van de film en dat ze er dan op een slordige manier maar een einde op geplakt hebben. Happy Feet zit echt vol goede ideeën en bruist van energie, sfeer en emotie. Het einde staat hier nogal haaks op en doet afbreuk.

Happy Feet is een feel-good film. Ondanks een tegenvallende einde heb ik er achteraf gezien toch enorm van genoten. Ik voelde me wat bedrogen bij het verlaten van de zaal, maar uiteindelijk is het toch de humor, de sfeer en de muziek die blijft hangen. Een film voor heel het gezin.