Singin' in the Rain (1952)

Bij mij duurt het altijd even vooraleer ik mij over de 'vrees' heb gezet om een klassieker uit de film wereld te bekijken. En schijnbaar nog langer om er dan iets over te schrijven. Deze staat namelijk al een maandje in mijn 'drafts'. Vanwaar die vrees komt weet ik niet helemaal. Maar een klassieker heeft voor mij de nogal negatieve conotatie van 'zware en intelectuele' film te zijn. Ofwel heb ik gewoon schrik dat het mij gaat tegenvallen. Maar wie kan er nu schrik hebben van een film als Singin' in the Rain. De titel alleen al klinkt behoorlijk vrolijk en iedereen kent toch de gelijknamige hit.
Don Lockwood (Gene Kelly) and Lina Lamont (Jean Hagen) zijn een bekend en geliefd koppel op het stille grote scherm. Wanneer Don niet aan het werk is, is hij volop bezig samen met zijn vriend Cosmo Brown (Donald O'Connor) Lina te ontwijken. Zij gelooft namelijk dat hun liefde op het scherm een liefde is die doorloopt in het echt leven. Wanneer er groot nieuws is met de invoering van film met geluid wordt er besloten Don en Lina's nieuwste film om te zetten naar een geluid film, meer zelfs, een musical. Om Lina's afgrijselijke stem weg te werken wordt de hulp van Kathy Selden (Debbie Reynolds) ingeroepen om de rollen van Lina te dubben. Ondertussen wordt Don verliefd op Kathy.
Singin' in the Rain is een mooie weergave van wat er zoal mis kon lopen met de nieuwe technieken van de geluid film. Het is niet omdat je er goed uit ziet op scherm en zeer expressief kunt zijn, dat je automatisch geschikt bent voor geluid. Zo is Lina haar stem ongelooflijk schel en heeft ze een niet weg te werken accent. Maar ook de studio's waren niet voorzien op de overschakeling. Scenaristen moesten plots dialogen toevoegen. Storend geluid op de set was soms beter te horen dan de acteurs. En dan was er nog het probleem van de synchronisatie. Gooi dit alles samen met vrolijke nummers, leuke dansjes en gekke bekken, en je hebt een hilarisch en zeer entertainende musical.
Wat ik persoonlijk wel jammer vind aan de film zijn twee vrij uitgebreide scenes die een beetje met het tempo en de sfeer van de film breken. Maar je bent ze al snel weer vergeten. Het is hoe dan ook een film die iedereen eens moet gezien hebben. Gegarandeerd loop je de rest van de week te fluiten.