Children of Men (2006)

Als we de film industrie mogen geloven ziet de toekomst er altijd somber en duister uit. Als we dan kijken naar deze doem scenario's lijkt Engeland hier een centrale rol in te spelen. Er zal wel een reden zijn dat als het donker is het in Engeland plaats vindt. Het eiland aspect leent zich natuurlijk wel ideaal tot quarantaine situaties. Ik denk hierbij aan 28 Days Later... en V fo Vendetta. Ook de nieuwste donkere toekomstvisie, Children of Men, situeert zich in het Engelse.

Children of Men is gebaseerd op het gelijknamig boek van P.D. James. Het is 2027, het is 18 jaar geleden sinds de laatste geboorte op aarde, de wetenschap heeft geen antwoorden. Engeland en andere rijkere landen lopen vol met migranten op zoek naar een beter leven. In een reeds chaotisch London breekt alle hel los als de jongste man op aarde onverwacht sterft. Theodore Faron (Clive Owen), een gewezen activist, wordt kort hierna gecontacteerd door zijn revolutionaire ex-vrouw Julian Taylor (Julianne Moore) en wordt gevraagd om de laatste hoop voor de mensheid, een miraculeus zwangere vrouw, in veiligheid te brengen.

Het is me wel wat met de science-fiction, ik kan me niet meteen een optimistische wereld bedenken. Maar dit zou ook niet interessant zijn, wat zouden onze helden dan moeten doen? Children of Men komt hier echter toch wel boven de rest uit. In tegenstelling tot andere fictionele werelden lijkt alle hoop verloren en is de strijd niet meer in ons eigen handen.
Als kijker zien we natuurlijk die ene zwangere vrouw, maar zeg nu eerlijk, wat kan één zwangere vrouw bereiken in een wereld waar wetenschap lijkt te falen tegenover bijvoorbeeld een revolutionair leger die een dictatuur gaat omver werpen. Veel pessimistischer kan je volgens mij niet gaan.

Dit wordt zeer duidelijk gemaakt in de film. Je hebt zij die niet meer aan de toekomst denken en ten volle van hun leven proberen te genieten zo lang het nog kan en zij die niet aan de toekomst denk omdat er geen meer is. Theodore Faron valt perfect onder de laatste. Clive Owen weet dit overigens goed over te brengen. Opvallender was zijn tegenhanger Michael Caine als de hippie Jasper Palmer, subliem. Geen rol dat die man niet aan kan.

Om de mensen die hun leven gewoon verder zetten, met welke instelling ook, uit te balanceren zijn er de activisten. Je hebt verschillende groepen, allen proberen ze op een andere manier hetzelfde te bereiken en samen brengen ze dezelfde boodschap over.

Het is deze uitgebalaceerdheid en oog voor detail dat het verhaal zo realistisch maakt. Binnen deze nieuwe wereld zijn er nieuw wel doordachte subculturen ontstaan. Wat deze zijn moet je zelf een beetje uitzoeken. In de achtergrond wordt er vaak heel wat informatie meegegeven en het is aan u als kijker om deze informatie op te pikken en het verhaal zelf samen te stellen. De personages vertellen zelden iets over deze nieuwe wereld waardoor hun pessimisme alleen maar mee bevestigt wordt.

Verder zijn alle nodige ingrediënten aanwezig om een sterk verhaal sterk en geloofwaardig over te brengen. Goede acteurs, goede muziek, mooie en donkere fotografie, goede regie. Mogelijks storend is naar het einde toe een emotioneel moment dat voor sommigen misschien net te lang loopt. Zelf had ik een beetje een wrang gevoel bij het einde. De film lijkt perfect doch wat dramatisch te eindigen en er wordt mooi uitgezoemd om mijn gevoel te bevestigen. Maar plots wordt er opnieuw ingesneden. Het eerste 'einde' lijkt dat van de regisseur, terwijl de producers liever een happy ending zagen met het tweede einde. Jammer.

Je weet het! Children of Men is een donkere pessimistische film met een zeer subtiel verhaal. De regisseur weet op de juiste manier de hoop in de kijker naar boven te halen zonder het uit te buiten waardoor hij nooit gaat vervelen. Een absolute aanrader.