Shaun of the Dead (2004)

Toen ik kwam aanzetten met Shaun of the Dead bij enkele vrienden waren de reacties vrij eenzijdig. Nog niemand had van de film gehoord en de film werd onmiddellijk in hetzelfde rijtje geschoven als Scary Movie en consoorten. Enkele zijn vertrokken, de anderen heb ik kunnen overtuigen dat het zeker niet zo een film was, of dat hoopte ik toch want ik had hem zelf ook nog niet gezien.

Shaun (Simon Pegg) is een dertiger op het randje van de marginaliteit zonder echt ambitie en een doel in zijn leven. Zijn vriedin Liz (Kate Ashfield) heeft het hier zeer moeilijk mee, Shaun doet nooit iets speciaal voor haar en lijkt meer belang te hechten aan zijn loser-vrienden Ed (Nick Frost) en Pete (Peter Serafinowicz). Steeds weer eindigen ze in dezelfde pub The Winchester. Liz besluit dan maar, gezien er toch niets zal veranderen, een einde te maken aan hun relatie. Komt daar nog bij dat Londen overspoelt wordt door zombies. Door deze reeks gebeurtenissen begint Shaun in te zien hoe belangrijk Liz voor hem is en onderneemt hij een poging om zichzelf, zijn vrienden, Liz en haar vrienden en zijn moeder te redden van deze mensetende wezens.

De tagline van de film luidt: "A romantic comedy. With zombies." en niets is minder waar. De eerste helft van de film is volledig geconcentreerd op Shaun, zijn leven en zijn problemen met Liz. In de achtergrond krijg je regelmatig nieuwsberichten te horen over een epidemie waarbij er tientallen zieken vallen, over onverklaabare gebeurtenissen en een vliegtuig die boven Londen uiteen is gevallen. Maar Shaun is volledig geconsumeerd door zijn eigen leven en routine dat de ongewone gebeurtenissen aan hem voorbij gaan.

Wat deze parodie onderscheidt van films als Scary Movie en Shriek is de gebruikte Britse humor. Echt heerlijk. De film is subtiel op alle vlakken. Kleine knipoogjes naar de films die geparodieerd worden, zoals Night of the Living Dead, door bijvoorbeeld het overnemen van tekst enerzijds. Anderzijds de kleine knipoogjes naar voorafgaande gebeurtenissen in de film zelf door bijvoorbeeld tweemaal dezelfde dialoog te gebruiken, één keer zonder eigenlijke betekenis, de tweede dan weer wel betekenisvol, dit maakt het des te onopvallender.

De scenaristen weten precies hoe ze gebruik moeten maken van de verschillende elementen van humor. Maar hetgeen waar ze het best mee overweg kunnen is herhaling zonder overdrijven en het opwekken van bepaalde verwachtingen bij de kijker en deze dan volledig omgooien. Ze gaan zelfs verder dan hun parodie louter te baseren op een film, ze denken verder over wat er na zou kunnen komen. Zo worden er beelden getoond van mogelijk vormen van entertainement met de zombies nadat de orde is hersteld. Dit verder denken trekken ze ook door naar de DVD, waar je bijvoorbeeld bij de extra's hun antwoord op 'Plot Holes' kan bekijken.

Wie deze film weigert te zien omwille van het parodiegenre kent duidelijk het verschil niet tussen het overdrijvend parodiëren en deze vorm van subtiele humor. Ik zou zelfs zo ver niet gaan om deze film een parodie te noemen, een parodie heeft namelijk geen verhaal en is zelden grappig.