The Iron Giant (1999)

Brad Bird trok onlangs alle aandacht naar zich met de spectaculaire animatiefilm The Incredibles, waar hij binnekort meer dan waarschijnlijk een Oscar voor in ontvangst mag nemen. Toen onlangs zijn met prijzen overladen debuutfilm The Iron Giant nog eens op TV vertoond werd heb ik me dan ook resoluut voor de TV geplaatst om uit te vissen of Brad Bird inderdaad een zeer getalenteerd storyteller is. Of was The Incredibles gewoon een toevallig schot in de roos?

Hollywood heeft dit jaar de getekende animatiefilm voor dood verklaard en meteen ook maar begraven, toen Disney zijn studio's sloot en besloot alleen nog maar digitale prenten op de markt te brengen. Uit economisch standpunt gezien een begrijpbare keuze. Hun recente getekende animatiefilms, zoals Home on the Range, flopten behoorlijk, terwijl de digitale meesterwerkjes van de Pixar studio's steevast hoge toppen scheerden. Het was dan ook even wennen om terug een 'eenvoudige' getekende animatiefilm te zien, want ook ik moet bekennen dat het lange tijd geleden was dat ik nog eens naar een tekenfilm gekeken had met personages die niet door een computer gecreëerd waren. Gelukkig heeft The Iron Giant niet lang nodig om je volledig in het verhaal mee te slepen en je al de technische details volledig te doen vergeten.

1985, een klein dorpje in Maine, Amerika. Temidden van een tijdperk dat gekenmerkt wordt door de Koude Oorlog, de atoomdreiging, de lancering van de Spoetnik en de vrees voor een invasie van aliens, landt er plots een grote ijzeren reus op de Aarde. Niemand weet wie hij is of wat zijn doel is, maar de Amerikaanse geheime dienst (in de gedaante van de redelijk irritante regeringsambtenaar Ken Mansley) neemt zonder aarzelen aan dat de Russen er wel voor iets tussen zullen zitten en dat de robot zo snel mogelijk moet vernietigd worden. Dat is echter gerekend zonder Hogarth, een negenjarig jongetje dat de reus als eerste vindt en besluit hem verborgen te houden van zijn moeder en de Amerikaanse regering.

Zo gesteld is de film redelijk voorpselbaar (remember ET?) en -achteraf beschouwd - misschien was hij dat ook wel. Maar geloof me gerust: daar zal je geen seconde over nadenken tijdens de film. Het scenario is perfect uitgebalanceerd tussen humoristische momenten, drama en actie, wat het verhaal bijzonder meeslepend maakt en de personages zijn hartverwarmend (vooral de ijzeren reus dan, die zich constant gedraagt alsof hij een iets te groot uitgevallen kleuter is). Zelfs de obligatoire oproep voor vrede en verdraagzaamheid in een tijdperk van oorlog komt absoluut niet als melig of als een stroperige moraal over. Het is gewoon een element dat in het verhaal past. In de helft van de film ben je eigenlijk al vergeten dat je naar een tekenfilm zit te kijken en niet naar een peperdure actiefilm vol special effects.

Sterker nog, het zou me verbazen als een live action movie dezelfde emoties zou kunnen losweken als deze getekende twee-dimensionele personages. Tekenfilms hebben iets magisch, een onweerstaanbare tijdloze charme die niet in een gewone film weer te geven is. Zeker een tekenfilm van het niveau als The Iron Giant. Een hevige Pixar fan zal ik altijd blijven, maar deze film deed me toch vol nostalgie terugdenken aan films als Beauty and the Beast, The Lion King, Sneeuwwitje en Bambi. En dan heb ik nog de Nederlandstalige versie van de film moeten kijken. Wat moet dat niet geven als ik de de originele versie te pakken krijg met een toen nog onbekende (wederom: waar is die tijd?) Vin Diesel in de rol van de fors uit de kluiten gewassen ijzeren peuter.

Dus als je ooit de kans krijgt om de film te kijken (want spijtig genoeg is hij niet zo gemakkelijk te vinden hier in België): aarzel vooral niet! En hou maar een zakdoek bij de hand ...