Juno (2007)

Quircky. Ik vind geen beter woord om Juno te beschrijven. De setting voor een overmatig zwaarwichtige drama is aanwezig, maar als je een vijsje losdraait bij de personages en een hoek van het scenario afsnijdt dan gebeuren er rare dingen. Wes Anderson is daar goed in met zijn The Royal Tenebaums en meer recent de film Little Miss Sunshine van Jonathan Dayton en Valeri Faris. Ik hou er wel van, dat beetje dysfunctionele.
In Juno gaat het allemaal om Juno (Ellen Page), niet de stad in Alaska. Het begon in een zetel, een partijtje sex met haar beste vriend Paulie Bleeker (Michael Cera). Omdat hij het zo graag wou, of was het nu omgekeerd. Hierna begint het verhaal van een kind dat haar zwangerschap probeert weg te werken. Volwassen reageren en denken blijkt dat toch moeilijker dan gedacht. Juno overweegt even abortus maar ze vindt dan toch het perfecte koppel dat de kleine wil adopteren.
Uiteindelijk heeft de film het vooral van de dialogen en de personages. De opzet op zich is niet zo bijzonder, maar de personages die Diablo Cody neerzet maken het verhaal boeiend en interessant om te volgen. Juno zelf is niet de verwaande rebelse tiener die we zo vaak te zien krijgen. Het gaat om een tienermeisje die plots volwassen moet worden en verantwoordelijkheid moet nemen. Natuurlijk weet je op die leeftijd niet hoe je dat moet doen. Ze doet haar best, maar het is steeds grenzen aftasten.
Ook de andere personages komen heel menselijk over. Voor één keer krijgen we geen scheldende ouders te zien, maar ouders die van hun dochter houden en het beste van het drama proberen te maken. Ze zijn zelfs eerlijk en zeggen dat ze dit niet verwacht hadden, drugs ok, maar niet dit. En dan ze juist van die jongen zwanger werd, dat hadden ze nooit gedacht.
De dynamiek tussen alle persoanges zit zeer snor. Juno en de adoptievader bijvoorbeeld klikken op een zeer natuurlijke manier. Met gelijk interesses vindt Juno het plezant om tijd met hem door te brengen, maar het toont meteen ook dat Juno effectief maar een tiener is en dat de voeling voor bepaalde zaken nog niet aanwezig is. De echtheid van de situatie lijkt niet meteen door te dringen.
Ik zou nog tal van zaken kunnen aanhalen, maar dan wil je de film misschien niet meer zien, en dat moet je zeker doen. Dat Diablo Cody een Oscar kreeg voor dit verhaal lijkt me zeker terecht.
Maar het is het geheel dat film echt afmaakt. Ellen Page heeft een zeer aangename stem om naar te luisteren en is ook wel een aangename verschijning op het grote doek. Haar portretering van het tienermeisje Juno is bijna hartverwarmend.
De gekke personages en de scherpe dialogen in combinatie met de muziek zorgen voor heel wat komische momenten. Ik heb nog maar zelden een film gezien waarvan de muziek zó goed is afgestemd op de film. 'Whereever you go, I stick to you, because I am glue', geweldig.
Zien zou ik zo zeggen. Genieten en lachen verzekerd.