Un long dimanche de fiançailles (2004)

Drie jaar geleden verrasten Jean-Pierre Jeunet en Audrey Tautou vriend en vijand met de schitterende feel-good komedie Le fabuleux destin d'Amélie Poulain. De film ging recht naar het hart van mensen over heel de wereld en werd een gigantisch succes. Met Un long dimanche de fiançailles slaan Jeunet en Tatou opnieuw de handen ineen. Verwachtingen waren dus hooggespannen voor deze nieuwe samenwerking tussen beide wonderkinderen van de Franse cinema. Maar kan de film deze verwachtingen wel inlossen?

Tijdens de eerste wereldoorlog worden 5 Franse soldaten wegens zelfverminking voor de krijgsraad gedaagd. Hun hoop op een ticket naar huis wordt al snel de grond ingeboord wanneer de krijgsraad hun de doodstraf geeft en ze als vorm van indirecte executie gedumpt worden in het niemandsland tussen de Franse en de Duitse loopgraven. Eén van de 5 is de jonge Manech, verloofd met de kreupele Mathilde (Audrey Tautou). Wanneer Mathilde van de overheid het nieuws van zijn dood verneemt weigert ze deze onheilsteiding te geloven. In haart hart voelt ze immers dat haar geliefde de nacht in het niemandsland overleefd heeft. Met het geld van de erfenis van haar ouders en de hulp van een detective begint ze een vastberaden speurtocht naar oude strijdmakkers van haar verloofde en vrienden en geliefden van de gestorven soldaten om uit te zoeken of haar gevoel haar bedriegt of niet. Deze nevenplots en kleine verhalen van de andere betrokkenen hebben wel tot gevolg dat de film complex ineen zit en dat je je aandacht bij het verhaal moet houden om niet verloren te lopen in de vele plotwendingen.

Wie een tweede Amélie Poulain verwacht is er dus aan voor de moeite. Un long dimanche de fiançailles is geen feel-good komedie, maar een meeslepend drama; geen kinderlijk naïef en eenvoudig sprookje, maar een volwassen film met een groot budget en een complexe narratieve structuur. De beschermde wereld waarin Amélie leefde, waarin geen kwaad bestond en waar de kleine slechte eigenschappen van de mensen niks meer waren dan een bron van amusement maakt plaats voor een realistische wereld, waar het kwaad alomtegenwoordig is. En Audrey Tautou is niet langer het kleine meisje in een grote wereld, maar een vrouw, die weet wat ze wil en met haar beide benen op de grond staat. Niet dat ik een tweede Amélie Poulain verwachtte. Ik wist op voorhand dat ik dan waarschijnlijk bedrogen de cinemazaal zou verlaten. Het probleem is juist dat Jeunet het de kijker onmogelijk maakt om zijn nieuwste film niet te vergelijken met zijn vorige.

Un long dimanche probeert duidelijk verder te bouwen op het succes van Amélie door zonder schroom enkele stijlelementen gewoon te kopieren, zoals de alwetende verteller die personages voorstelt aan de hand van hun rare gewoontes en kleine anekdotes, de sprookjesachtige verpakking van het verhaal,... Zelfs de halve cast van Amélie maakt opnieuw hun opwachting in deze film. En hoewel het personage van Mathilde totaal verschillend is van dat van Amélie, zijn ze in principe twee meisjes die op zoek gaan naar een geliefde en daarbij geholpen worden door allemaal onverwachte omstaanders. Wanneer Audrey Tautou glimlacht is het trouwens onmogelijk om niet de kleine Amélie te zien, zelfs voor wie met de beste bedoelingen naar de bioscoop vertrokken is.

Dat is spijtig, want het is juist deze vergelijking waaronder Un long dimanche het meeste lijdt. De film mist de sprankelende frisheid, de charmante onschuld en de kinderlijke eenvoud die je hals over kop verliefd deden worden op Amélie Poulain. Wat echter niet wegneemt dat Un long dimanche op zich een zeer goede film is die zeker de moeite is om te gaan kijken.

Het verhaal is ingewikkeld, maar verveelt nooit. De vertolkingen zijn van een hoog niveau. Dat Audrey Tautou kon acteren wisten we al langer. Persoonlijk vond ik echter Gaspard Ulliel (de jonge Manech) de revelatie van de film. Deze mediagenieke jongeman zou nog wel eens een grote carrière in de Franse cinema tegemoet kunnen gaan. Een eervolle vermelding gaat uit naar Jodie Foster die bewijst dat ze naast het feit dat ze een geweldige actrice is, ook vloeiend Frans kan. De meeslepende dramatische score van Angelo Badalamenti (één van de favoriete componisten van David Lynch) is een perfecte ondersteuning van het verhaal. Het knapste aan de film is echter ongetwijfeld de cinematografie. Un long dimache de fiançailles is echt een plezier om naar te kijken. Elk beeld is als een schilderij; elk shot is een streling voor het oog.

Amélie Poulain werd de wereld ingestuurd met de slogan 'She'll change your life'. Zo'n impact zal Un long dimanche de fiançailles waarschijnlijk wel niet hebben. Maar laat dat u vooral niet beletten om de film te gaan zien. Het is geen film waar je meteen je hart aan verliest, maar het is alleszins wel twee uur meeslepende en visueel verbluffende cinema.