Familia rodante (2004)

Pablo Trapero wordt aanzien als een regiseur van de Nieuwe Argentijnse Cinema. Een cinema met een scherp oog voor de harde sociale werkelijkheid van Argentinië. Met zijn derde langspeelfilm Familia rodante brengt Trapero een veel persoonlijker verhaal over de reis van een familie doorheen een stukje Argentinië.

Grootmoeder Emila (Gracina Chironi) is uitgenodigd om als getuige op te treden tijdens de trouw van een verre achternicht in haar geboortedorp Misiones. Ze besluit de voledig familie mee uit te nodigen en haar te vergezellen op deze unieke tocht. Hun thuis voor de komende 1000km is een oude mobielhome waarvan je elke moment verwacht dat de wielen eronder uitzakken. Een heus avontuur voor deze van familie van vier generaties.

Trapero liet weten dat hij zich voor deze film heeft laten inspireren door anecdotes van vrienden en familie. Ergens merk je dit wel, de roadtrip lijkt wel een beetje een aaneenschakeling van de meest bizarre en grappige zaken die je kan meemaken op een reis met de familie. De man die zijn schoonzus probeert te versieren, de nicht die haar neef (bijna letterlijk) pakt, de jongste die een zwerfhond vanop een parking meesmokkelt en de (klein)dochter, achtergelaten met haar baby door haar man. Alsof er nog niet genoeg spanning is in de familie gooit Trapero er nog een overhitte motor, drugscontrole en een oververmoeide chauffeur bij.

Het leuke aan de film is dat Trapero dit alles op een zeer natuurlijke manier brengt. Alles komt enorm eerlijk en normaal over. Je zit je niet af te vragen of het niet allemaal een beetje geforceerd is integendeel, je ondergaat de film, die familie is nu eenmaal zo, wij zouden ook zo kunnen zijn. Dit maakt de film ook een beetje herkenbaar, natuurlijk zijn er de kleine culturele veschillen, maar de situaties en gebeurtenissen zijn ons zeker niet vreemd.

Doordat de film focust op de familie en hun reis voel je je als kijker zeer betrokken. Trapero gaat deze betrokkenheid zelfs nog wat versterken door enerzijds op het juiste moment close-ups te tonen en anderzijds door weinig gebruik te maken van afstandelijker totaal shots. Dit maakt ook dat we veel minder te zien krijgen van het land zelf en de sociaal-culturele problematiek. Dit in tegenstelling tot Diarios de Motocicleta -eveneens een roadmovie- dat hier wel meer aandacht aan besteedt.

Maar wat Familia rodante echt afmaakt zijn de details en andere kleinigheidjes die niet alleen de film maar ook de familie meer persoonlijkheid geven. De volwassenen op de voorgrond bezig met hun volwassen discussies en op de achtgrond de kleinste die wat staat te springen en te spelen. De man die veel te trots is op zijn oldtimer en zijn originele motor -dat zo maar even 25l/100km slikt- om over te schakelen naar een goedkopere dieselversie. En dan de jonge adolescent die eventjes subtiel onder de rok van een vriendin probeert te piepen.

Mijn favoriete stuk is denk ik toch wel het moment waarop de mobielhome in panne valt en ze met de volledige familie naar de kant duwen. Grootmoeder komt achterna gewandeld en commanderend met de baby in de handen. Eens ze de wagen op het gras hebben gekregen openen ze de luifel en maken ze zich klaar voor een namiddagje camperen en zwemmen in de vijver. No worries. Familia rodante is een film waar je simpelweg van geniet. Geen grote drama, geen brutale realiteit maar een eerlijk relaas van een familie.