Back to the Future (1985)

Robert Zemeckis had het scenario van Back to the Future al een tijdje in zijn schuif liggen voor het effectief in een film werd gegoten. Aanvankelijk was het enkel Steven Spielberg die interesse had om de film te producen. Maar het duo had net enkele minder succesvolle films gemaakt. Als deze film ook zou floppen zou het de doodsteek voor Zemeckis betekenen. Algemeen van de studio's uit was er ook niet veel interesse, de film was te braaf (enkel Disney vond het script te bold), het paste niet in het rijtje van de toenmalige tienerfilms (zie Revenge of the Nerds). Het was pas na Zemeckis' Romancing the Stone dat er interesse getoond werd in het verhaal, ruim drie jaar later.

Doc Brown (Christopher Lloyd), de lokale uitvinder, ontwerpt een tijdmachine. Tijdens het testen van de tijdmachine verzeilt Marty McFly (Michael J. Fox) per ongeluk in het jaar 1955. Het jaar dat zijn ouders elkaar ontmoeten en verliefd worden op elkaar. Door Marty's aanwezigheid worden enkele gebeurtenissen verstoord waardoor het tijdscontinuüm wordt verstoord. Gevolg is dat Marty zijn ouders elkaar nooit onmoeten en zijn bestaan in de toekomst, of liever het heden (1985), in gedrang komt. Het is aan Marty om alle zaken op orde te stellen.

Tijdreizen is momenteel nog een van de meest betoverende gedachten. We hebben al veel bereikt op en rond onze wereld, maar terug gaan of vooruit gaan in de tijd is iets wat enkel in onze dromen kan. Zemeckis brengt met Back to the Future een ideaal beeld van wat tijdreizen zou kunnen inhouden. Een beeld tot in de puntjes verzorgd.

Om te beginnen scoort hij met de 'belichaming' van zijn tijdmachine. Het gaat hier niet zomaar om een machine maar een uitermate hippe DeLorean wagen. Zonder twijfel een veel betere keuze dan een ijskast waar ze oorspronlijk voor gekozen hadden. De DeLorean ziet er niet alleen hip uit, hij benadrukt ook nog eens mobiliteit op twee niveaus; je kan er mee door de tijd reizen en je kan, eens je bestemming bereikt, rustig verder rijden.

Verder wordt er ook gescoord met de cast. Michael J. Fox brengt een zeer overtuigende verwarde en impulsieve tiener. Om een of andere reden denk ik iedere keer bij het horen van zijn onmiddelijk aan zijn rol in deze film. Ook Lea Thompson verdient een dikke pluim. Ze is echt de belichaming van een schijnbaar onschuldig tienermeisje die toch wel wat meer wil, typisch jaren vijftig. Maar naast een tienermeisje speelt ze ook de moeder van Marty McFly in het heden. Dit is een leeftijdsverschil van maar liefst dertig jaar wat een hele opgave is voor een meisje in haar mid-twintig. Dit geldt overgens voor ook voor de rest van de overwegend jonge cast. Jammer genoeg is de make-up niet altijd even overtuigend in het verouderen van mensen.

Helaas heb je met een sterk concept en goede acteurs niet altijd een prachtfilm. Maar ook hier had Zemeckis een antwoord op. Beide leefwerelden, zowel deze van de jaren vijftig als deze van de jaren tachtig, worden niet zomaar naar boven gehaald. Je wordt erin geworpen. Je hebt onmiddelijk zin om naar de dichstbijzijnde diner te stappen en een chocolade milkshake te bestellen. Deze goeie sfeerschepping en de opbouw van spanning zit natuurlijk ook in de muziek. Gespeeld door een volledig bezet orkest, dat het fenomeen tijdreizen nog indrukwekkender en grootser maakt!

Maar uiteindelijk zit het allemaal in de details. Eén reis, hoe onschuldig ook verandert hoe dan ook het uitzicht van de toekomst. Zo is er bijvoorbeeld op het einde van de film een subtiele naamsverandering van de lokale winkelcentrum. De film zit vol van deze leuke weetjes, veel kijken zou ik zo zeggen. Of je kan ook gewoon even rondkijken op internet zoals ik meestal doe.