Een eerste post op een blog schrijven, het is zoals op reis gaan in een nieuw land: je weet niet goed waar je aan begint of waar de reis je zal voeren (een beetje uitdaging en spanning in het leven is altijd mooi meegenomen), je spreekt de taal niet (mijn kennis van webtaal of webdesign is volledig onbestaande), maar je zit vol goede bedoelingen om een nieuwe wereld te verkennen. Ik heb lang nagedacht over een manier om mezelf op een deftige manier voor te stellen, maar uiteindelijk leek het me beter om gewoon met de deur in huis te vallen en te beginnen schrijven (lees: bij gebrek aan een deftige manier om mezelf voor te stellen, sla ik dat deel voorlopig gewoon over). Uiteindelijk leer je me wel kennen aan de hand van wat ik schrijf. En welk onderwerp leent zich beter tot mijn eerste post dan een film over bergbeklimmen, vermits ik zelf absoluut nog nooit ook maar enige poging in die richting ondernomen heb (en na het zien van deze film direct beslist heb om dat voorlopig maar zo te laten). Nee serieus, bergbeklimmen is misschien mijn ding niet, maar film is wél één van mijn grootste passies. Ziehier dan ook de eerste, maar zeker niet de laatste filmrecensie die ik op deze site zal neerpennen.

De film

Touching the Void is een docudrama van Kevin Macdonald die in 2000 een Oscar won voor One Day in September, een documentaire over de terroristische aanslag tijdens de Olympische Spelen van 1972. De film, gebaseerd op het gelijknamige boek van Joe Simpson, vertelt het verhaal van de huiveringwekkende afdaling van twee jonge bergbeklimmers van de Siula Grande: Joe Simpson zelf en zijn klimpartner Simon Yates.

De Siula Grande is een 6400 meter hoge berg in de Peruviaanse Andes, die tot 1985 nog nooit langs de westkant beklommen was. Simon en Yates, twee overmoedige twintigers, nemen de uitdaging gretig aan. De top van de berg halen blijkt een relatief makkelijke onderneming te zijn, de afdaling daarentegen een ware leidensweg. Op de vierde dag sinds hun vertrek breekt Joe Simpson zijn been en het is letterlijk 'all downhill from there'. Wanneer Joe een tweede val maakt en in een diepe gletsjerkloof verdwijnt gaat Simon er van uit dat zijn partner dood is en zet de afdaling alleen verder. Joe staat voor de schijnbaar onmogelijke opgave om een uitweg te vinden uit zijn uitzichtloze situatie; zonder water of gas, met een gebroken been en helemaal alleen. En dit zonder daarbij de moed op te geven of zijn verstand te verliezen.

Dat beide mannen het overleven is geen verrassing: zij zelf vertellen immers hun opmerkelijk verhaal door middel van interviews, terwijl hun vreselijke tocht door twee acteurs, Brendan Mackey als Simpson en Nicholas Aaron als Yates, wordt nagespeeld. Het knappe van de film is echter dat Kevin Macdonald dankzij zijn extreem realistische manier van filmen de spanning er op alle momenten weet in te houden, ondanks het feit dat het einde al op voorhand gekend is. Je zit constant op het puntje van je stoel bij het bekijken van gebeurtenissen, die kort daarvoor al beschreven werden door de twee overlevenden. Ironisch genoeg gebruikt Macdonald de echte Simpson en Yates als body doubles voor de twee acteurs in de meeste long shots, zodat realiteit en fictie elkaar letterlijk voortdurend afwisselen. Deze bloedstollende strijd tussen mens en natuur zit bovendien verpakt in een bij momenten adembenemend mooie fotografie, die zelfs een bloedhete cinema ijskoud kon doen lijken.

Realiteit kan soms veel angstaanjagender zijn dan fictie. Dat is ook hier het geval. Docudrama's krijgen vaak veel kritiek te verwerken: het naspelen van historische feiten is zelden accuraat door de mengeling van documentaire en fictie; het eindproduct is vaak onrealistisch en veel te sentimenteel. Kevin Macdonald toont aan dat dit niet altijd zo hoeft te zijn en bewijst met één enkele film het bestaansrecht van het genre. Zijn film wordt in beeld gebracht op een directe en eenvoudige manier, zonder de toevoeging van extra spanning of drama - de realiteit op zich was immers als nachtmerrie meer dan voldoende - en juist dat gevoel van authenticiteit verleent het verhaal de nodige spankracht.

Angstaanjagender dan de betere horrorfilm, spannender dan de betere thriller en gewoonweg beter dan de meeste films die in de bioscoop komen. Touching the Void is een absolute aanrader. Gegarandeerd dat je de waarde van een warme douche en een zacht bed helemaal opnieuw leert appreciëren. Wat mezelf betreft: ik neem er voorlopig genoegen mee dat mijn sneeuwpret zich beperkt tot het maken van sneeuwmannen!

Lezers score

Reacties