Star Wars: Episode III - Revenge of the Sith (2005)

Eindelijk is het zover. Closure. Niet dat ik een Star Wars freak ben, maar als ik kind was ik toch vrij zot op Star Wars. Nu hebben alle fans, al dan niet om nostalgische redenen, de kans om het epos te vervolledigen. Voor mij draait het om het slot van het verhaal, hopelijk ga ik nu beter snappen waar het over gaat, en ook het is Star Wars. Maar om welke reden ook -je kan er hoe dan ook niet aan ontkomen- kan je nu naar Star Wars: Episode III - Revenge of the Sith gaan kijken.

In dit (voorlopig) laatste deel van de Star Wars sage krijgen we te zien hoe de ene oorlog tot een einde komt en de andere wordt gevoed. Hoe een republiek valt en na een machtsgreep een keizerrijk tot stand komt. Hoe de jonge Anakin Skywalker (Hayden Christensen) ten onder gaat aan The Dark Side en opstaat als Darth Vader.

Het is drie jaar na de Battle of Geonosis en de Clone Wars lijken eindelijk tot een einde te komen. De laatste taak die Obi-Wan (Ewan McGregor) en Anakin resteren om de republiek en de democratie te redden is het uitschakelen van Count Dooku (Christopher Lee) en General Grievous (Matthew Wood). Ondertussen verwerft Chancellor Palpatine (Ian McDiarmid) steeds meer macht van de senaat. De Jedi Order is er niet gerust in en vermoedt dat Palpatine meer in gedachten heeft dan hij toont. Anakin zit midden in beide kampen en wordt emotioneel verscheurd door keuzes en het vooruitzicht van verlies. Langzaam aan sleurt Palpatine Anakin mee naar de Dark Side en valt de republiek.

Echt nieuw is dit echter allemaal niet. Voor wie de Star Wars films goed kent is het maar een kleintje om het verhaal af te maken. Maar toch blijven er een aantal vragen open en zit je met een zekere drang om het vervolg te zien. Net zoals bij The Matrix. Maar langs de andere kant is er toch een zekere weerhoudendheid, de vorige twee episodes waren namelijk niet de beste films en doen vrij hard afbreuk aan de volledige Star Wars sage. Dus daar zit je dan in de zaal vol angst en nieuwsgierigheid.

De eerste minuten zijn volledig gewijd aan het volgen van twee vechtschepen het hele slagveld rond. Het is niet helemaal duidelijk wat er precies aan de hand is, maar het had wel een vrij nostalgisch gevoel. Ik waande me in een rit in Universal Studio's waar ik zelf in zo een vechtschip zit die bestuurd wordt door C-3PO en R2-D2. Blijkt dat we Obi-Wan en Anakin volgen, ze gaan even afrekenen met Count Dooku en General Grievous. Zonder meer vrij te geven kan ik zeggen dat hetgeen volgt volledig voldoet aan de verwachtingen van wat Star Wars is. Snelheid, actie, man-to-man zwaardvechten en de humor van R2-D2.

Ook in de rest van het verhaal zit een zekere gezonde vaart. We krijgen niet te veel informatie te verwerken op korte tijd maar het verhaal blijft ook niet hangen op bepaalde stukken, zoals in de vorige films wel eens durfde gebeuren. De focus ligt hoofdzakelijk op de val van de republiek en de tranformatie van Anakin. Het liefdesverhaal van Anakin en Padmé (Natalie Portman), dat behoorlijk prominent aanwezig was in Episode II wordt in deze film iets meer in de achtergrond geplaatst. Er zaten ook wel een aantal sterke stukken in, ik denk bijvoorbeeld aan het begin. Maar wat mij zelfs een beetje greep was het moment waarop Palpatine de macht op zich nam en het bevel gaf om alle Jedi's uit te schakelen. Samen met de muziek zou ik bijna durven zeggen dat dit een briljante scène is.

Natuurlijk blijft het Star Wars, een verhaal van de hand van George Lucas waarin consistentie niet altijd centraal staat. De man probeert ons op sommige momenten heel wat mee te geven over zijn fantasiewereld en over de loop van zaken dat hij al eens durft gebruik maken van ad hoc oplossingen om zaken uit het voorgaande of het vervolg te verklaren. Ook de vertelde tijd is niet helemaal duidelijk, gaat het nu om enkele dagen of maanden?

Daarnaast zijn de acteerprestaties ook niet steeds al te best. Dat Hayden Christensen niet echt een goede acteur is konden we al zien in Episode II. Hij lijkt zich in Revenge of the Sith wel wat te herpakken, vooral naar het einde toe lijkt hij een zekere evolutie mee te maken waarbij hij plots beter lijkt te acteren. Dit heeft misschien ook te maken met het feit dat hij er al iets volwassener uitziet dan zijn puberale en arrogante rol in Episode II. Maar al bij al blijft het grotendeels een prestatie met weinig ziel, en dit kan ik eigenlijk doortrekken naar de volledige cast. Zelfs Ewan McGregor, waar we gewoonlijk wel op kunnen rekenen, zet in deze film regelmatig een zielloze rol neer.

Maar goed het blijft natuurlijk Star Wars, en daar kijken we niet naar voor een sterk verhaal of sterke acteerprestaties. Star Wars is een heerlijke actiefilm waar je even in een aanvaardbare fantasiewereld kan verdwijnen. Voor anderen is het pure nostalgie naar een zorgeloze kindertijd waar Wookiees, Ewoks en Britse robotten echt bestaan. De originele trilogie buiten beschouwing gelaten is Star Wars: Episode III - Revenge of the Sith zonder twijfel de beste van de laatste drie. Hij sluit ook het meest aan bij de charme van de originele trilogie. En zoals ik al zei, er is geen ontkomen aan, je zal hem zien!