Wicker Park (2004)

Voorbije donderdag nog eens naar de sneak gegaan. Het ging mogelijks Sideways zijn en deze wil ik toch heel graag zien. Helaas was het de andere film geworden. Wicker Park. Ik had er voor die dag nog nooit van gehoord dus ik wist niet goed wat te verwachten. Het bleek vrij snel een liefdesverhaal te zijn en met Josh Hartnett in de hoofdrol vreesde ik voor een behoorlijk emotievol gebeuren - wat ook wel eens wordt verweten een vrouwenfilm te zijn.

Wicker Park is een verfilming van de Frans film L'Appartement met Monica Bellucci in de hoofdrol. Het is het verhaal van Matthew (Josh Hartnett) en zijn zoektocht naar zijn verloren liefde, Lisa (Diane Kruger). Twee jaar geleden is ze uit zijn leven gestapt zonder ooit nog iets van haar te laten weten. Hij denkt haar gezien te hebben in een restaurant en zet zijn leven op een halt om haar op te sporen. Tijdens zijn zoektocht ontmoet hij Alex. Ze zegt echter tegen Matthew dat ze ook Lisa heet en toevallig heeft ze gelijkaardige zaken als Lisa.

De film gaat goed van start en is vrij intrigerend. Aan de hand van flashbacks wordt langzamerhand meegegeven hoe Matthew Lisa ontmoet heeft en hoe ze uit zijn leven verdwenen is. Na een half uurtje zit je als kijker onmiddellijk met een aantal vragen. Even later wordt het al een heel stuk ingewikkelder. We krijgen niet alleen meer een afwisseling tussen verleden en heden vanuit Matthew's standpunt, maar naarmate Alex en Lisa geïntorduceerd worden in het verhaal krijgen we hetzelfde te zien vanuit hun standpunt. Je moet je gedachten er even bij houden maar het maakt het wel een intrigerend verhaal.

Helaas wordt het plot iets te snel vrijgegeven waardoor het grootste deel van de tweede helft gewijd is aan verschillende manieren waarop Matthew en Lisa mekaar kunnen ontwijken. Je ziet ook dat de scenaristen moeite hebben moeten doen om het geloofwaardig te laten overkomen, want met de moderne technieken van tegenwoordig heb je in een oogwenk iemand teruggevonden. Maar goed, het werkt net, en het is net niet frustrerend dat ze mekaar steeds mislopen.

Het leuke aan de film is dat de verschillende personages genoeg aandacht krijgen en genoeg worden uitgewerkt om een goed en geloofwaardig beeld te krijgen van hen. Maar ze doen dit op een vrij oppervlakkige manier, zonder echt tot de diepste emoties te gaan, wat de film anders een beetje cheesy zou maken. Spijtig genoeg gaan ze wel in de fout op het einde. Deze duurt net iets te lang en wordt daardoor wel goedkoop sentiment. En het liejde waarmee afgesloten wordt - ondanks dat het een mooie plaat is - is een beetje ongelukkig gekozen.

Er zitten ook een paar leuke beelden tussen, en montagegewijs zit het ook vrij goed. Verleden en heden vloeien mooi in elkaar. Ik denk ook niet dat het een betere film zou zijn hadden ze acteurs gecast van de zogenaamde A-lijst.

Wicker Park is op zeker niveau een intiem liefdesverhaal. Het handelen van de personages zal voor veel mensen wel herkenbaar zijn. Ik heb er hoe dan ook van genoten.