The French Connection (1971)

William Friedkins laatste twee films, The Hunted en Rules of Engagement werden onthaald als een langzame afbreuk aan verloren gloriedagen met The Exorcist. Deze laatste bestempelt volgens velen dé piek van Friendkin. In al wat er na komt glijdt de man langzaam weg. Uiteraard doet The French Connection ook een belletje rinkelen. Wat zeer jammer is eigenlijk, want als je het mij vraagt heeft deze film meer te bieden dan zijn zogenaamde topper. Vooral de droge 'cool-heid' waar heel de film in ondergedompeld wordt.

Det. Jimmy 'Popeye' Doyle (Gene Hackman) en Det. Buddy 'Cloudy' Russo (Roy Scheider), vrienden en collega's, besluiten om in hun vrije tijd Salvatore 'Sal' Boca (Tony Lo Bianco) te schaduwen. Gewoon om een beetje plezier te hebben. Maar al gauw vermoedt Doyle dat er meer aan de hand is. Hij legt de zaak voor bij zijn overste, maar heeft buiten zijn vermoedens geen echt bewijs. Hij krijgt dan toch de toestemming om een officieel onderzoek te starten en krijgt snel bevestiging van zijn vermoedens. Boca is blijkbaar van plan om een grote hoeveelheid drugs te kopen van de Fransman Alain Charnier (Fernando Rey).

Zoals ik al zei in de inleiding is het leuke van deze film zijn cool-heid factor. Alle elementen uit een hedendaagse misdaad thriller verhaal zitten erin. De wrijving tussen de lokale politie en de federale politie. Het subtiel in schaduwen verdwijnen. Achtervolgingen. Schietpartijen. Het zit er allemaal in. Maar het wordt allemaal zo cool en droog gebracht. Geen pompeuze Hollywood effecten van ontploffende wagens, brand, hysterische onschuldige mensen. Er is een scene waar Doyle, Charnier achternazit. Op een bepaald moment staat Doyle met zijn geweer in zijn handen in een metro station. Niemand die raar opkijkt, nergens paniek, het leven gaat door. Deze film heeft ongetwijfeld ook de beste achtervolgingsscene dat ik ooit gezien heb.

Er wordt ook een leuke tegenstelling opgebouwd wat de personages betreft. Er is niet enkel het conflict in doel tussen Doyle en Charnier, maar ook een duidelijk conflict in karakter. Daar waar Doyle de trouwe loyale agent is die er alles voor zou doen om de wet te handhaven. Heb je aan de keerzijde de grote Man, de misdadiger die er alles en iedereen uit de weg ruimt en kostwat kost zijn drugs zal verkopen. Maar hun doelen staan niet alleen in contrast met elkaar, maar ook met hun eigen karakter. Doyle is zeer agressief en drinkt veel en we krijgen ook even een glimps van een vrouwenversierder te zijn. Charnier daarentegen is het toonbeeld van een Gentleman. Een echt heer, verblijft in een klasse hotel loopt er verzorgt bij en is altijd kalm.

Al je er niet van schrikt om eens naar een iets intelligentere misdaad film te kijken, zonder al het overdreven Hollywood geweld dan is The French Connection zeker iets voor u. Een must-see in mijn boek.