Arsenic and Old Lace (1944)

Het zijn examens, en tijdens de examens is het heel belangrijk om eens te ontspannen. Alle stress even vergeten. En wat is er beter om dit te doen dan lekker achterover te liggen in de zetel met een zak chips en een filmpje. Arsenic and Old Lace is een hilarische parodie op het thriller genre. Subtiele en minder subtiele grapjes, twee lieftallige dames, een huiselijke setting en een Boris Karloff lookalike zijn van de partij. (Ik meld maar even dat er een aantal spoilers zullen staan in deze tekst, dus als je de film eerst nog wil zien lees je best niet verder).

Mortimer Brewster (Cary Grant) staat bekend voor zijn toneel recensies en zijn boeken tegen het huwelijk. Toch besluit hij te trouwen met zijn grote liefde Elaine Harper (Priscilla Lane). Als pas getrouwd koppel gaan ze naar zijn thuis in Brooklyn om het groot nieuws te vertellen aan zijn twee lieve tantes Abby (Josephine Hull) en Martha (Jean Adair). Tijdens zijn bezoek ontdekt Mortimer een lijk in het vensterbank. Blijkt dat de tantes een hobby ontwikkeld hebben om oude eenzame mannen te vergiftigen, zelf beschouwen ze het als liefdadigheid. Terwijl Mortimer de situatie probeert op te helderen duiken ook nog zijn broer Jonathan (Raymond Massey) en zijn metgezel Dr. Einstein (Peter Lorre) op. Ook zij lijken wat extra gewicht mee te dragen. Elaine begrijpt niet waarom Moritmer haar plots verwaarloost en wil enkel maar op huwelijksreis.

Het scenario is een aangepaste versie van het gelijknamige populaire Broadway toneel stuk. En dat is ook wel te zien, maar voor deze film is dat alles behalve een slechte zaak. De film speelt zich (quasi) volledig af in het huis van de twee tantes wat het toneel gehalte vrij hoog houdt met verschillende personages die steeds binnenvallen en dan weer vertrekken of het huis worden uitgezet. Er wordt ook veel gebruik gemaakt van wat ik het "twee kamer-effect" noem. Zo probeert Mortimer bijvoorbeeld een situatie op te lossen door de ene partij in de keuken te duwen terwijl de andere partij verder doet in de woonkamer.

Van alle personages is Mortimer toch mijn favoriet. Hij is het toonbeeld van de ironie en absurditeit waar de film vol van zit. Zijn personage wordt geïntorduceerd als zijnde intelligent en zelfzeker. Wat geheel in contrast staat met de geschiedenis van de Brewster's. Elke Brewster ooit is namelijk gek. Maar doorheen heel de film gedraagt Mortimer zich het gekst van al. In uiterste paniek. En eens je gelooft dat hij er zelf ook aan ten onder zal gaan krijgen we te horden dat hij eigenlijk geen echte Brewster is. He's the son of a sea cook!

Cary Grant heeft trouwens ook een heerlijke performance neergezet als Mortimer. Grant zei zelf ooit over zijn prestatie dat hij het horribly over the top vond, en dat is ook zo, maar het is helemaal niet misplaatst. Hij is de toneelcriticus die zelf een van die toneel personages - die hij verfoeit - is geworden. Het feit dat hij soms wat overact is dan ook zeer belangrijk in deze film. Ook zijn mimiek is zeer toepasselijk.

Het beste voorbeeld, en meteen ook de beste scene, is deze waarin hij vertelt hoe de helden in toneel stukken steeds zo dom handelen terwijl hij zelf elke fout uitbeeldt. Zo worden ze gewaarschuwd dat ze in gevaar zijn, maar vertrekken ze? Nee, ze gaan op een stoel zitten in een perfecte houding om vastgebonden te worden terwijl de slechterik achter hen staat, geen enkele keer kijken ze eens om.

Arsenic and Old Lace zit vol met dergelijke cynische en spottende scenes. Misschien dat je wel een beetje liefhebber moet zijn van de absurditeit waarmee deze film omgaat. Maar zelfs al heb je het er moeilijk mee kan je nog steeds van deze film genieten. Een tijdloze film als je het mij vraagt.