A Love Song for Bobby Long (2004)

Shainee Gabel debuteert met A Love Song for Bobby Long als haar eerste fictie film. Ze verfilmt hier het aanvankelijk niet gepubliceerd boek 'Off Magazine Street' van Ronald Everett Capps. Shainee mag wel van geluk spreken dat ze voor haar eerste film mag werken met acteurs als John Travolta en Scarlett Johansson. Veel vervolg is er niet gekomen op de film toen hij te zien was in de zalen, maar de trailer is in mijn hoofd blijven zitten dus heb ik mij de dvd in huis gehaald.

Bobby Long (John Travolta) is een aan lager wal geraakte professor Engels. Getekend door het verleden overleeft hij op alcohol en citaten van de groten in de Engelse literatuur. Hij woont samen met zijn voormalig assistent Lawson Pines (Gabriel Macht) - die vastbesloten is een boek over het leven van Bobby Long te schrijven - in het bouwvallig huis van de bevriende Loraine Will. Na haar dood krijgen de twee bezoek van Pursy (Scarlett Johansson), de dochter van Loraine. Pursy is op haar beurt verrast dat het huis van haar moeder bewoond is. De heren overtuigen haar dat Loraine het huis aan hen drie heeft gegeven en dat ze evenveel recht hebben er te blijven. Omdat geen van hen de intentie heeft te vertrekken worden ze gedwongen samen te leven. Naarmate de tijd van hun regeling passeert worden er geheimen blootgelegd en levens beïnvloed.

Echt spectaculair is het verhaal niet en ik weet niet of het positief of negeatief is dat het gebaseerd is op een roman dat (toen) nog gepuliceerd was. Heel sterk zit het scneario niet in mekaar en het wordt naar het einde toe steeds meer voorspelbaar. Dit hoeft niet altijd sclecht te zijn en ook hier stoort het eigenlijk niet echt. Je voelt dat het verhaal hier een tweede plaats in neemt en dat de nadruk gelegd wordt op de atmosfeer die gecreÃ«erd wordt.

Hoe ze die sfeer moet opbouwen heeft Shainee Gabel goed door. Je krijg een vrij goede grip op het leven in de suburbs New Orleans. Een plaats waar er vroeger steeds muziek en leven was. Talloze jazz en blues muziekanten. Een plaats dat nu in verval is geraakt. De felgekleurde huisjes staan er nog, de bars gevlud met rook rekken het ook nog. Zelfs de mensen zijn niet veranderd. Maar het gaat nu om vluchten, schuilen en vergeten. Gebal weet perfect hoe ze dit in beeld moet brengen, alle technieken die je nodig hebt heeft ze onder de knie. Elk beeld spreekt telkens voor zich.

Dit komt ook mooi naar voor in de personages. John Travolta begrijpt wie hij moet zijn. Zijn accent, intonatie en gelaatsuitdrukkingen geven ons een indruk van hoe het leven als dronken vervallen man is. Zijn kennis van Engelse literatuus is het engiste dat aan het verleden doet denken, de rest wil hij vergeten. Je merkt ook aan zijn houding en zijn costumering dat hij zijn rol vervult. Een hele film in een badjas rondlopen schreeuwt dat het allemaal niets meer uitmaakt. Scarlett Johansson ziet er zoals steeds adembenemend uit. Een schoonheid die alleen maar toeneem naar het einde van de film toe, ook dit heeft zijn redennen. Maar de kracht van Johansson blijft toch in haar blik liggen.

Om deze hele sferische opbouw te ondersteunen wordt er gebruik gemaakt van subtiele muziek. In plaats van een heel orkest is er gekozen van de zachte melodieuze tonen van de jazz en de blues. Er zijn een aantal originele nummers geschreven (door de zoon van Ronald Everett Capps, de auteur) met enkel maar de gitaar en de ruwe stem. Maar het merendeel zijn bestaande nummers die ze subtiel laten draaien op de achtergrond.

Dit is ook wat A Love Song for Bobby Long voor mij zo aangemaan maakte. De muziek en de sferische beelden eisten al mijn aandacht op. Het is misschien wel een simpel verhaal maar dat neemt niet weg dat je nier van kan genieten. Zet eens je andere zintuigen op scherp en ga op in de atmosfeer.